Zomerse taferelen

Zomerse taferelen

Met gezonde spanning en veel verwachting nadert de zomer. Kan het studiejaar of de school goed worden afgesloten? Zal de aanvraag voor het geven van een training of workshop rondkomen? Gaan wij straks lekker onbezorgd op vakantie? Allemaal vragen die mij bezighouden.

Aan sommige mensen gaat de aandacht voor het wisselen van de seizoenen of het slagen in het leven volledig voorbij. Het is heel hard, maar er zijn mensen die een keiharde prognose moeten doorstaan, dat zij nog maar kort te leven hebben.

Ik begeleid een ernstig zieke moeder. Haar dochter van 11 jaar die ook haar vader al heeft verloren, zal na haar overlijden opgevangen worden door de zus van moeder en haar gezin. De moeder vertelt haar dochter eerlijk dat ze dood gaat. Iets in haar reactie laat mij zien dat ze dat heeft voelen aankomen. Maar het uitspreken van zoiets belangrijks kan zo waardevol zijn: Je serieus genomen voelen, belangrijk en van betekenis voor iemand zijn. En wat ontstaat er dan een warm en liefdevol contact: Een gevoel van samen, ik verbonden met jou, begrip, mildheid, geduld en mededogen. Ik zie het allemaal voor mijn ogen gebeuren, een grote schakering van wonderlijke kleuren en pure emoties.

Wat een dappere vrouw. Wat mooi dat zij dit doet voor haar dochter en zich durft uit te spreken. Ze vertelt hoe gewenst zij altijd is geweest. Ze vertelt hoe trots ze op haar is. Ze voelt zich schuldig en maakt zich ongerust omdat zij nu zonder ouders verder moet. Dat dat het enige is, wat haar nog zorgen baart. Het gesprek hierover nodigt de dochter uit om haar moeder hierin gerust te stellen. Het gesprek opent opeens zoveel deuren.

Alles maakt een enorme indruk op mij. De positieve gevoelens resoneren nog lang na bij mij. Maar ook gevoelens van onrechtvaardigheid over het leed in hun leven en ook onzekerheid bij mij (Heb ik het tijdens zo’n wezenlijk moment van hun leven als therapeut wel goed gedaan?).

Deze week was ik bij de presentatie van het boek ‘de reis van het gewaarzijn’ van Riekje Boswijk-Hummel. Wat doe je als de bodem van je bestaansrecht wordt afgenomen? Dat wil ik graag weten. Het missen van een veilige ondergrond, wat doet dat met je emoties? Ik denk dat ik het boek er nog eens op na lees, want ik zal als therapeut nog meer bewust moeten kunnen navigeren van verschillende routes die emoties kunnen afleggen.

Iets zegt mij dat zo’n ervaring zoals ik hierboven beschrijf, ook al is het op de rand van leven, het wezenlijke, de weg terug naar hart en ziel, is van het leven.

Daarom kijk ik er ook naar uit om naast mijn mooie werk als therapeut, voor Care for cancer aan de slag te gaan: Mensen begeleiden bij kanker, van betekenis kunnen zijn met mijn kennis en ervaring.

Een fijne zomer toegewenst!

N.B. De besproken situatie en de foto is met toestemming van de betrokken personen in de Levensletter opgenomen.