Zet je masker af

Het gezin heeft geen grote liefde én geen vader meer.

 

Dave is ruim een jaar geleden plotseling overleden aan een hartstilstand, moeder Sylvia en dochters Liselot (22 jaar) en Willemijn (20 jaar) verslagen achter latend. Langzaamaan heeft ieder zijn leven weer opgepakt, af en toe schuilend en herinneringen ophalend bij elkaar.

Maar sinds kort is er een groot conflict ontstaan. Sylvia heeft aangekondigd dat zij haar dochters wil laten kennis maken met een prille nieuwe liefde in haar leven. Vervolgens is iedereen zich in de familie er mee gaan bemoeien. Uiteindelijk is Liselot boos bij oma in huis getrokken en Willemijn laat zich niet meer zien en zit veel op haar kamer. Sylvia is ten einde raad en bang om na haar man, nu ook haar dochters te verliezen. Maar aan de andere kant wil ze ook weer verder met haar leven. Sylvia komt met dit probleem bij De Levensboom Delft. Na enkele sessies, zijn Liselot en Willemijn ook bereid om een keer mee te komen. Onder het mom van ‘Je bent gelukkig geen psycholoog en bij jou is neutraal terrein’.

Ze willen niet praten en ik heb besloten om met elkaar aan de slag te gaan, met de handen. We maken maskers van papier-maché. Het wordt een lange sessie want na het drogen komt het schilderen aan bod. Ieder voor zich, haar eigen masker. Eerst de buitenkant dat staat voor wat jij de ander en de buitenwereld laat zien. En dan de binnenkant: Alles wat in jou zit en wat jij voor jezelf houdt. Hoe ziet dat eruit?

Terwijl de dames bezig zijn, moet ik denken aan mijn eigen ervaring met deze werkvorm. Mijn buitenkant met glooiende lichte heuvels en helderblauwe hemel, rustig en evenwichtig. Mijn binnenkant met de levensboom en alle herinneringen, tranen van eenzaamheid, van donker naar licht.

Ieder is geconcentreerd en naar het schijnt rustig bezig. Als alles klaar en droog is, liggen er drie prachtige maskers bij elkaar. Ik zie aan de buitenkanten stranden, dieren, drukke en gezellige taferelen. Sylvia toont als eerste wat zij aan de binnenkant heeft gemaakt: Een langzaam stromende rivier, ijsschotsen die drijven in het water. Ik zie veel lichtblauw en grijs. Hier en daar een klein groen stipje aan de horizon. Liselot laat een heel druk en kleurrijk pallet zien: Spatten van rood, afgewisseld met paars en zwart. Tenslotte als Willemijn aarzelend haar binnenkant toont: Een lege woestijn met hier en daar een uitgedroogde plant, barst Sylvia in heftig snikken uit. Een ontlading, krachtig en emotioneel. Uiteindelijk spreken ze zich naar elkaar toe uit. Er is opluchting voor alle drie.

Sylvia had er geen rekening mee gehouden dat achter maskers van boosheid en onverschilligheid, zoveel andere emoties van haar dochters schuilden. Ook hield Sylvia zich groot voor haar dochters, de boodschap was: Je flink houden en doorgaan. Een aankondiging van een nieuwe relatie was de druppel. Hoe fijn is het dan om je gehoord te voelen, de muur is afgebroken, we kunnen elkaar weer in de ogen en in het hart kijken.

N.B. De besproken situaties zijn met toestemming van de betrokken persoon in de Levensletter opgenomen.