Marja heeft uitgezaaide borstkanker. Sinds enkele maanden weten zij en haar familie dat zij hieraan dood zal gaan. ‘Het moeilijkste vind ik om straks afscheid te nemen van mijn allerliefsten. Hoe vind ik de rust en de aandacht om dit te doen?’

Zij wil nog graag tijd en aandacht besteden aan een boodschap die zij wil nalaten aan haar kinderen van 6 en 9 jaar, voor als zij er niet meer is. Maar hoe doe je dat? Voor ons liggen afbeeldingen van verschillende bomen. Zij kiest een boom die stevig geworteld is en ook rijk aan takken. ‘Dat staat wel symbool voor mij. De boom is kaal en het is de vraag of de bladeren het komende voorjaar wel aan de boom zullen groeien.’

Op de afbeelding schrijft ze het volgende elfje:

winterbos

mijn pijn

diep geworteld is

tegelijk ook mijn liefde

afscheid

 

De bladeren geeft zij graag door aan haar kinderen. Van allerlei kleuren papier maakt zij bladeren en daar schrijft zij voor haar kinderen kleine briefjes op.

‘Je mag verdrietig (en ook boos) zijn als mama er niet meer is’

‘Je bent goed zoals je bent, van binnen en van buiten’

‘Als ik er niet meer ben: leef verder met elkaar, zonder mij.’

‘Mama is trots op jou, om wie je bent’

De briefjes gaan thuis in de herinneringsdozen, voor ieder kind één doos, waarin al andere persoonlijke brieven, een professioneel opgenomen portret van stichting Komma, speciale edelstenen en eigen gemaakte schilderijtjes in zitten, alles zorgvuldig bij elkaar verzameld.

De rest van de bijeenkomst bespreken we haar keuze van euthanasie en hoe de kinderen voor te bereiden en te ondersteunen hierbij. Openheid en eerlijkheid daarover, hoe moeilijk en zwaar ook, geeft kinderen vaak het gevoel dat ze erbij horen en erbij betrokken worden. Dat is een veiliger gevoel voor ze dan wanneer ze wel het gevoel hebben maar niet te horen krijgen wat er speelt. Deze voorbereidingen op belangrijke laatste levenszaken geven Marja rust en ruimte. Hoe moeilijk het afscheid ook is.

Hartelijke groet Pauline