Mijn super trouwe vriendin die ik vanaf mijn jong-volwassen leven al ken, wordt 60 jaar. Wat zou zij fijn vinden om te krijgen, vroeg ik mij af?

Ieder jaar stuurt zij Nieuwjaarskaarten. Ik heb er al een 20-tal verzameld. Een mooie foto uit een (ver) land of plek waar ze dat jaar is geweest. Daarbij ook ieder jaar een spreuk die tot inspiratie leidt. Zodoende kwam ik al snel op het idee om al haar vrienden en familieleden te vragen hetzelfde te doen. Een foto van een mooie plek waar je bent geweest met een spreuk die jou ontspanning , inspiratie of veel veerkracht geeft. Ik heb ze verzameld en samengesteld in een fotoboekje.

Dit is mijn foto, met mijn spreuk: Een pad ontstaat door er op te lopen. (Zen Wijsheid)

De stappen in de sneeuw op de Passo di Slingia in Zwitserland (juni 2024) en de hele wandeling door de Uina Schlucht van die dag, hebben mij zo’n geweldige energie gegeven. Ik word nog iedere keer enthousiast over die mooie wandeling als ik er aan terug denk. Mijn zintuigen helemaal open voor het licht, voor de beelden, de geuren, de sensatie. Het maagdelijke van de sneeuw met de ruige bergen om mij heen, de vergezichten, de kloof, het ijs waar je over glibberde in de grotten, het smeltwater, de zon op mijn huid en de kou en de wind die door de pas waait. Als ik loop, ontvouwt het zich vanzelf. De vergezichten veranderen, de ondergrond verandert, ik klim omhoog en daal weer af. Ik kan een stap zetten, dan om mij heen kijken en genieten van wat er is.

Maar er was ook de spanning die ik voelde. Gaat het wel goed? Angst. Maak ik geen misstap? Is dit niet gevaarlijk? En een confrontatie met mijn eigen beperkte conditie, mijn ademnood, mijn stijve benen, mijn moeheid. Ik ben een wandelaar en graag in beweging. Een dag stilzitten vind ik vaak lastig. Wandelen is ook een activiteit die ik graag en vaak met mijn vriendin doe.

Maar ik ben ook iemand die graag bij de dingen stilstaat, nadenkt over iets, soms besluiteloos kan zijn. Ik heb vaak tijd nodig om aan iets te wennen of vertrouwd te raken. Op plekken waar ik mij nog niet thuis voel, kan ik ook zo twijfelen of ik wel welkom ben. Of ik er mag zijn en of datgene wat ik aandraag er mag zijn. Dat heeft met welkom voelen te maken, met plek innemen, met durven. Alleen door op weg te gaan, ontvouwt het zich en kom ik tot een ontdekking. Ik ervaar dan niet alleen mijn tekortkomingen, maar ook mijn kwaliteiten. Ik hoef het pad ook niet volledig te hebben uitgestippeld want door in beweging te gaan, ontstaat er een manier waarop ik het pad ga en ook welke route ik neem. Zo heb ik dat ook ervaren in het opbouwen van mijn eigen praktijk De Levensboom Delft.

Ik zie het ook vaak bij cliënten in mijn praktijk die rouwen om een verlies. Niet weten hoe verder te moeten, gestold te zijn in rouw en verlies. Veel lichamelijke klachten ervaren, pijnen in het hart, twijfels en de neiging om weer terug te willen naar de situatie van vóór het verlies. Verlangen naar die onbekommerde tijd dat het nog heel was, naar de weg terug. Vastzitten in een naar gevoel of in een nare ervaring en niet weten hoe je daar uit moet komen.

Vaak helpt het mij: Je hoeft niet precies te weten waar je naartoe gaat. Je mag ook stilstaan. Je mag het stapje voor stapje doen. Je mag fouten maken. Je mag een weg inslaan, blijkt dat niet de juiste route, mag je ook weer terugkeren naar het begin. En weer opnieuw proberen. Niet alleen het doel doet er toe. Eerder niet. Ook zijn er meerdere wegen en is er een zoektocht om jouw weg te kunnen gaan en deze op jouw manier te belopen. Je mag ook genieten van de omgeving, van de reis. Je mag ook je frustraties en gevoelens uiten. Je hoeft het niet alleen te doen. Je mag hulp vragen.

Uiteindelijk was ik zeker blij dat ik weer heelhuids in ons vakantiehuisje mocht terugkeren die avond in juni. Maar de meeste veerkracht, inspiratie en enthousiasme haal ik nog steeds uit de reis zelf.